Chów przemysłowy najkrócej zdefiniować można jako system intensywnej hodowli, w której maksymalizuje się zyski poprzez m.in. drastyczne zwiększenie zagęszczenia i liczebności zwierząt w stadach oraz daleko idącą mechanizację produkcji. Zjawisko to obserwować można prawie wszędzie - chociaż rozwinęło się w Stanach Zjednoczonych, po pewnym czasie dotarło do Europy i zaczęło obejmować coraz to nowe rejony świata.

Aby chów wielkoprzemysłowy mógł się odpowiednio rozwijać, potrzebne były lata pracy nad rozwojem odpowiednich technologii. Był to bardzo intensywny proces, i ciekawa jest anegdota, którą przywołuje Charles Patterson w "Wiecznej Treblince", inspiracją dla zakładów motoryzacyjnych Forda była taśmowa "produkcja" zwierząt.

Można zaryzykować stwierdzeniem, że wszystko zaczęło się w 1900 roku w Stanach Zjednoczonych, kiedy to Granville Woods wynalazł elektryczną wylęgarnię. Ułatwiło to w znaczny sposób hodowanie kurcząt, zmniejszyło straty oraz zwiększyło wydajność „produkcji”.

Odkrycie witamin i ich roli w żywieniu w latach dwudziestych XX wieku doprowadziło do stworzenia suplementów diety nie tylko dla ludzi, lecz również dla zwierząt. W dużym stopniu ułatwiło to hodowlę, również tą (rozwijającą się dopiero) w zamknięciu. Produkcja antybiotyków pozwoliła natomiast na ograniczenie występowania i rozprzestrzeniania się chorób, a co za tym idzie – na większe zagęszczenie stad i mniejsze przykładanie uwagi do ich warunków bytowych, gdyż leczenie stało się o wiele prostsze i tańsze.

Jeszcze pięćdziesiąt lat temu chów przemysłowy w Europie uważany był za rozwiązanie problemu niedożywienia. Obecnie nie ma wątpliwości odnośnie tego, że dzieje się właśnie odwrotnie. Dla przykładu: większość soi czy pszenicy produkowanej w Stanach Zjednoczonych przeznaczana jest na paszę dla zwierząt, zamiast bezpośredniego przerabiania na żywność dla ludzi. Według różnego rodzaju wyliczeń, aby wyprodukować jeden kilogram pszenicy potrzeba kilkunastokrotnie mniej wody, niż aby wyprodukować jeden kilogram wołowiny. Z drugiej strony, aby wyprodukować jeden kilogram wołowiny, trzeba zużyć ok 14,5 kg soi, która sama z siebie jest wysokobiałkowa oraz bogata w składniki odżywcze.

Obecnie mechanizacja produkcji zaszła tak daleko, że praktycznie wszystko regulowane jest komputerowo: od godzin karmienia, przez skład paszy czy dojenie. Kontakt człowieka ze zwierzęciem jest bardzo ograniczony, a co za tym idzie, łatwiej mu przyjąć postawę dystansu i wyższości, efektem czego jest mowa o „produkcji” zwierząt, a nie o „hodowli” oraz wszystko, co następuje.

Produkcja taśmowa była tym, co naprawdę zrewolucjonizowało ubój i przetwórstwo: zwierzęta są ogłuszane i zabijane z coraz większą szybkością. O ile wcześniej rzeźnik zajmował się zazwyczaj zabiciem zwierzęcia oraz oprawieniem jego zwłok, o tyle obecnie za prawie każdy etap „produkcji” odpowiedzialna jest inna osoba: kto inny pozbawia zwierzę przytomności i zabija je, kto inny obdziera je ze skóry, jeszcze kto inny usuwa wnętrzności czy rozkrawa ciało na części, ktoś inny natomiast sprząta.

Patrząc z innej strony, taśmowa produkcja ograniczyła bardzo dobrostan zwierząt. Szacuje się, że np. w Wielkiej Brytanii 7 milionów zwierząt rocznie w chowie przemysłowym zabijane jest w pełni przytomności (szacuje się również, że ten sam los spotyka około 6% bydła – są to liczby przerażające, jeśli weźmie się pod uwagę, że w samych Stanach Zjednoczonych jest to 200 tysięcy krów rocznie). Dzieje się tak z dwóch powodów: po pierwsze, nacisk na przyspieszenie „produkcji” powoduje, że rzeźnicy muszą pracować odpowiednio szybko i nie zawsze przykładają uwagę do dokładności, z jaką pozbawiają zwierzę przytomności; po drugie – pracownikom rzeźni płaci się często na akord, co oznacza, że im więcej zwierząt zabiją lub oprawią, tym wyższą pensję uzyskają.

Jak dokładnie doszło do całej tej sytuacji? Jak wspomniano na początku, chów przemysłowy rozwinął się w Ameryce Północnej i stamtąd trafił do Europy (później również do Azji). Wszystko zaczęło się razem z kolonizacją kontynentu w czasach Krzysztofa Kolumba, jak pisze autor „Wiecznej Treblinki”: kolonizatorzy (głównie Hiszpanie) przywozili ze sobą spore ilości bydła. Ilość mięsa spożywana przez Europejczyków była dla ludzi spoza kontynentu całkiem szokująca. Hiszpanie szybko jednak zostali przegonieni przez Holendrów, którzy w połowie XVII wieku w kolonii Nowego Amsterdamu rozwinęli swój rzeźniczy interes. Powołując się ponownie na Pattersona: „komercyjne przetwórstwo mięsa zaczęło się w Ameryce Północnej około 1660 roku”. Nikt nie myślał wtedy o dobrze zwierząt – świnie (preferowane z powodu lepszego konserwowania się mięsa) obijano pałkami (ay wymuc posłuszeństwo), rozcinano nożami i wieszano do góry nogami do wykrwawienia, wszystko w pełni przytomności. Wnętrzności zwierząt wyrzucano aż do połowy XIX wieku. Cytując ponownie Pattersona: „Pewien Holender pisał do swoich przyjaciół w Holandii, że amerykańscy farmerzy nie mają żadnej litości dla swoich zwierząt”.

Niestety, nie martwiono się również o środowisko naturalne. W Cincinnati, w dużym zagłębiu produkcji mięsnej, wszystkie odpady – wnętrzości, krew, resztki ciał – kończyły w rzece Ohio. Podobnie działo się w innych miejscach.

Współczesna nam specjalizacja w przemyśle mięsnym ma swoje korzenie w XIX wieku, kiedy to niektóre większe zakłady zaczęły łączyć funkcje zabijania i przetwórstwa.

Wprowadzenie taśmy przenośnikowej zawdzięczać należy Chicago i przedsiębiorstwu Union Stock Yards; zwiększyła ona w znaczny sposób wydajność – jak pisze Patterson - „największego krajowego przemysłu”. Centralizacja przemysłu była bardzo duża – 90% wszystkich zwierząt zabijanych było przez pięć największych firm tamtego okresu. Tym niemniej, ilość zwierząt, jakie zabito wtedy w przeciągu całego roku w Stanach równała się liczbie zwierząt, jaką obecnie zabija się w przeciągu dwóch tygodni: „produkcja” zaczęła wzrastać razem z przypływem imigrantów z Europy, gdzie mięso miało status towaru luksusowego.

Według Pattersona to, co działo się sto lat temu, nie odbiega zbytnio od obrazu współczesnych rzeźni. Proces jest ten sam, zmieniły się tylko narzędzia. Ogłuszanie, uśmiercanie, rozcinanie, patroszenie, porcjowanie – w dzisiejszych czasach wszystko dzieje się o wiele szybciej. Jedna z bardziej nowoczesnych rzeźni w Polsce pracuje z „wydajnością” 300 zwierząt na godzinę, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych prędkość ta może dochodzić do 1100 zwierząt na godzinę. Z roku na rok postępuje również wypieranie małych zakładów i ferm przez wielkie firmy, często międzynarodowe.

W samych Stanach Zjednoczonych pod koniec XX wieku zabijano 25 mln zwierząt dziennie – są to liczby przerażająco wielkie.

Inną smutną tendencją jest również wykluczanie zwierząt rzeźnych spod prawa. Okrutne traktowanie zwierząt „produkcyjnych” jest zgodne z prawem, jeśli jednak zastąpić świnię psem a kurę – kotem, nazwano by to znęcaniem się nad zwierzętami.